In het hart van Zwitserland, aan de rand van de beroemde Sustenpas, ligt de Via Ferrata Tierbergli. Hier ga je niet alleen het avontuur aan, maar word je ook getrakteerd op adembenemende uitzichten tijdens je klim naar de top, waar twee gletsjers op je wachten. Deze route biedt een perfecte combinatie van een geleidelijke start en een echte uitdaging in een alpien gebied.
Via Ferrata Tierbergli
We waren op zoek naar een klettersteig (de Duitse benaming voor een via ferrata) die geschikt zou zijn voor beginners, redelijk makkelijk te overbruggen en met mooie uitzichten. Onze keuze viel al snel op de Via Ferrata Tierbergli, gelegen aan de Sustenpas. Met onze via ferrata-uitrusting vertrokken we vroeg in de ochtend om aan dit avontuur te beginnen.
De Via Ferrata Tierbergli duurt ongeveer 3,5 uur (zonder pauzes) en loopt grotendeels door een alpien landschap. De route is opgedeeld in vier delen, elk met een eigen moeilijkheidsgraad.
Routegegevens
- Startpunt: Op 5 minuten lopen vanaf de parkeerplaats (Parkplatz Umpol) aan de Sustenpas. Parkeren kost €5 en betalen kan bij het hotel aan het begin van de bergweg.
- Moeilijkheidsgraad: B/C
- Hoogtemeters: 590-700 m
- Openingstijden: Alleen in de zomermaanden (afhankelijk van sneeuwval).
- Duur: 3,5 uur zonder pauzes.
- Kosten: €5 voor parkeren.
- Topo: zie hier de topo van de Via Ferrata Tierbergli
Van redelijk makkelijk naar een middelzware via ferrata
De Via Ferrata Tierbergli staat bekend als een beginner-vriendelijke route. Hoewel dit grotendeels waar is, is enige ervaring met hooggebergte en het oversteken van puinhellingen (sneeuwvelden) wel aan te raden. Onderweg kom je puinvelden tegen die je moet oversteken om bij deel 2 van de route te komen.
Hoewel de Via Ferrata Tierbergli bekendstaat als een beginnersvriendelijke route, is enige ervaring in hooggebergte en met het oversteken van puin (- en sneeuwvelden) een aanrader. Deze uitdagingen kom je onderweg tegen, vooral bij de overgang van deel 1 naar deel 2.
Makkelijk begin
Het begin van de klim is eenvoudig, waarbij je gemoedelijk de berg op loopt. Zodra je de eerste bocht om bent, wordt het terrein steiler en openen de uitzichten zich steeds meer. Onderweg vind je voldoende ijzeren pinnen en nietjes voor houvast, waardoor je rustig en veilig omhoog kunt klimmen.
Het keuzepunt
Op ongeveer tweederde van het eerste deel van de route bereik je een splitsing. Hier kun je kiezen: links (C) voor meer uitdaging, of rechts (B) voor een eenvoudigere route. Als je links gaat, tref je een lichte overhang die wat kracht vereist. Ik koos zelf voor de linkerroute, maar omdat ik niet in topconditie was, vond ik dit best pittig. Gelukkig bleek het uitzicht en de ervaring het absoluut waard. Als je denkt dat dit te zwaar is, kies dan de rechterroute. Beide paden komen later weer samen, waarna je nog een korte klim maakt om deel 1 af te ronden.
Het blokkenveld
Om van deel 1 naar deel 2 te komen, moet je een blokkenveld oversteken. De start van deel 2 ligt enigszins verborgen aan de linkerkant van het pad. Bij ons bezoek lag er halverwege juli nog een flinke laag sneeuw, waardoor de ingang een halve meter onder de sneeuw bedolven was. Dit maakte het even zoeken, maar uiteindelijk vonden we het. Het oversteken van het blokkenveld vereist concentratie, want het terrein is steil en ongelijk.
Deel 2, 3 en 4
Na het blokkenveld gaat de via ferrata verder. Dit deel van de route is alpiener van aard, met minder ijzeren pinnen en nietjes. Dit maakt het klimmen uitdagender en leuker, omdat je meer afhankelijk bent van je klimvaardigheden. Naarmate je hoger komt, worden de uitzichten spectaculairder en voel je hoe nietig je bent in de immense bergwereld.
Welkom bij de Tierberglihütte
Na 3,5 uur klimmen bereik je de Tierberglihütte. Deze berghut, gelegen op 2800 meter hoogte, wordt omringd door gletsjers en biedt een adembenemend uitzicht. Ik stond versteld toen ik besefte dat we richting de Steingletscher waren geklommen. Hoewel ik vaker gletsjers van dichtbij heb gezien, voelde dit als een beloning na een intensieve klim.
De Tierberglihütte, gebouwd in 1942, is een populaire plek voor alpiene cursussen. Toen wij er waren, werd er volop geoefend. Hoewel ik meteen zin kreeg om zelf mee te doen, vertelde mijn vermoeide lichaam me dat dit iets voor een volgende keer moest blijven. We bestelden een drankje en wat eten, en genoten van de zon en het prachtige uitzicht, voordat we de afdaling begonnen.
Terug naar beneden
Wie omhoog gaat, moet ook weer naar beneden. We overwegen nog om een nacht in de hut te blijven, maar omdat we geen slaapspullen bij ons hadden, besloten we toch af te dalen.
De afdaling zou volgens de informatie ongeveer 1,5 uur duren, maar door de dikke laag sneeuw die recent was gevallen, deden we er uiteindelijk een uur langer over. We moesten maar liefst tien sneeuwvelden oversteken, variërend van klein tot groot. Op veel plekken was de route verlegd of moeilijk zichtbaar.
Normaal gesproken is er in juli weinig sneeuw, maar wij troffen een unieke uitdaging. Ondanks de extra inspanning genoten we volop van deze bijzondere ervaring.
